Bu proje fikri yeni değildir. Hafızan beni yanıltmiyorsa 1935 yılında Türk Genelkurmay Başkan yardımcısı Nazmi Sevgen, ilgili mercilere bir rapor yazıyor. Diyor ki;
“Muhterem büyüklerim. Bir asırdan beridir, kendi dilimizle kendimizi Kürdlere anlatamadık. Gel bu Kürdçe yasağını kaldıralım, onların diliyle kendimizi onlara anlatalım.“
Devlet ricali bunu kaale almıyor. Yani onlara göre koşullar henüz oluşmamış. Gel zaman git zaman koşullar bu gün oluşmuş olacak ki, Kürd dili ile Kürd'e Türk'ü anlatacaklar.
Buraya kadar bir anormalik yok. Hiçbir engel yok, anlatabilirler.
Ama kimi Kürdlerde;
“İstemezukkkkk“ sesleri yükselmeye başladı.
İşte anormalik burada.
Niye istemiyorsun, be kardeşim?
Dünden bu güne Kürd aydın ve siyasal çevrelerin bir istemi;
“Kürd dili üstündeki yasaklara son“ değil miydi?
Buna itirazı olan var mıydı? Yoktu!
Peki bu gün neye itiraz ediyoruz?
Birçok neden sıralanabilinir.
Birincisi, TRT-6'da Kürdçe program yapmakla Kürd dili üstündeki yasak tamamıyla ortadan kalkmıyor itirazı yükselebilir. Doğru ama Türk egemenlik sisteminin inkar ve ihma politıkasında bir çatlaksa ki öyledir bırak öyle olsun. Çatlak olmasın demek bize mi düşmüş?
Dahası dünya kamuoyu nezdinde bu “istemezuk“ itirazımızı nasıl izah edeceğiz. Bunun izahatı yok.
“Kürd dili üzerindeki baskılara son“ talebimiz haklıdır, dahası sempatiktir. Dünya kamuoyu TRT-6 ile Kürdçe program yapmasını haklı olarak olumlu bir gelişme olarak değerlendirecek ve destekliyecektir. Ki öyledirde.
Peki biz Kürdler niye karşı çıkacak mışız anlamış değiliz.
Ondan sonra ikinci itiraz gelebilir;
“Bizim dilimizle kendinizi bize anlatamasınız.“
Tutar mı bu? Tutmaz.
Bu tür ayakları havada itirazlarla dünya alem bize güler.
Herkesten öte sizin yıllardır yaptığınız nedir diye sorarlar insana.
Doğru ya! Kürdler yıllardır kendilerini Türk dili ile Türk'e anlatmıyor mu?
Biz yaptığımızda iyide, onlar yaptı mı kötü mü oluyor.
Böyle bir saçmalık olmaz.
Keşke bizim onların dilini kullandığımız kadar onlarda bizim dilimizi kullansalar.
Bir TRT-6 yerine onlarcası açılsa ne gülünç duruma düşerler.
Bırakın adamlar işini yapıyor. Kimse yanılmasın. Yaptıkları işin hoşlarına gittiğinide kimse iddia edemez. Bir asırlık ezberin bozumudur, bu. Belki bizim için birşey ifade etmiyebilir, ama Türk egemenlik sistemin “kırmızı çizgiler“in en kırmızularından birinin pembeleşmesi ne anlama geldiğini onlara sormak lazım. Bu noktaya gelmek için çok ter döktükleri kesin.
Peki bunu alkışlamak mı lazım? Elbette değil. Alkışlamamızda gerekmiyor.
Gerek Kürd mücadelesi, gerek ululslararası koşullar buna yol açtı. Hoş oldu, iyi oldu deyip geçelim.
Peki sorun çözüldümü? Ne gezer. Irak kurulduğu tarihten itibaren hiçbir zaman Kürd diline yasak koymadı. Gelişmesi yönünde devlet desteği oldu. Ama Kürd soykırımlarındandan vazgeçilmedi.
Yani sorun dil-diş meselesi değildir.
Daha derindir.
Bir millet, bir ülke sorunudur.
Toprak ve iktidar sorunudur.
Çözüm buradadır.
Kimi Kürdlerin iddia ettiği gibi imkansız değil, ama şu an koşulları yok diyelim.
Koşullar değişir. O da gerçekleşir.
Nasıl dün Türk egemenlik sisteminde TRT bünyesinde bırakın Kürd dili ile yayın yapmak Kürd yoktu. Kürd dili diye bir dil yoktu. Ama şimdi var. Demek ki şartlar oluştu.
Diğerininde oluşur. Diğeri dediğim Bağımsız Kürd Devletidir.
Yeter ki, Kürdler;
“Bu imkansız ve gereksiz“ demesin.
Bunun yerine şunu söylesinler;
“Bu bizim en temek hakkımız. Ama şu an bunun koşulları yok. Bunun koşullarını hazırlamakla meşkuluz“ desinler.
Bir gün o koşullarıda oluştururlar.
Bu günlük bu kadar.
Bu vesileyle Nemırdanı kardeşimin yüklediği yüktende kurtulmuş oldum.
Oh be dünya varmış!